دریک روزپاییزی وقتی که باپای پیاده زیرباران عشق که هرقطره آن مانندمرواریدی زیبابرروی چتری که ازعاطفه روی سرم نهاده ام می غلطد وبه زمین می افتد وزیرپاهایم که بابرگهای زردوپرازغم پاییزی پرشده راه می روم،به دنبال مسافرگمشده خودمی گردم..مسافری که ازراه جاده بارانی می آید ومن چشمان بی قرارم رابه دردوخته ام تاشایدمسافرم راببینم واورابه میهمانی سینه سرخ های عاشق فراخوانم وبرایش ازتنهایی هایم بگویم،وبگویم که چقدرتنهایی سخت است تادیگرلباس مسافررانپوشد.

تولیدی